مرگ ملکه جنایت و زنده شدن تراژدی‌های نقض حقوق بشری انگلیس در سراسر جهان
واکنش بومیان، رنگین پوستان و مردم کشورهای سابقا و در حال حاضر مستعمره انگلیس به مرگ ملکه انگلیس واقعیت قابل توجهی را آشکار کرد.
خبرگزاری میزان – استعمارگری انگلیس در مناطق مختلف جهان همان اندازه که گسترده و عمیق بوده، بر قربانیان آن نیز تاثیرات و آسیب‌های جبران ناپذیری وارد کرده است.
مرگ «الیزابت دوم» در 96 سالگی و پس از تقریبا 7 دهه حکمرانی، واکنش‌هایی در سطوح مختلف به دنبال داشت، اما مهم ترین واکنش را باید فوران خشم و عصبانیت ناشی از آسیب‌های پایدار استعمار در میان قربانیان این واقعیت ضد حقوق بشری دانست.
با مرگ «الیزابت دوم» انتقادها از میراث او و انزجار از خشونت، دزدی و ظلم استعمار انگلیس زنده شد.
اگرچه «الیزابت دوم» در دوران پسااستعماری انگلیس حکمرانی می‌کرد، اما هنوز ارتباط با گذشته استعماری خود را که ریشه در نژادپرستی و خشونت علیه مستعمرات آسیایی و آفریقایی داشت، حفظ کرده بود؛ وی در سال‌های اخیر درخواست‌های فزاینده‌ای برای رویارویی سلطنت با گذشته استعماری‌اش را شاهد بود.
مردم کشورهای سابقا و در حال حاضر مستعمره انگلیس، «الیزابت دوم» را مظهر استعمارگری و آسیبی که انگلیس به کشورهایشان وارد کرد، می‌دانند و از گفتن این موضوع پس از انتشار خبر مرگ وی ابایی نداشته اند.
یکی از استادان دانشگاه « Macquarie» استرالیا می‌گوید: ملکه انگلیس ناظر تاثیرات استعمار استرالیا نبود، بلکه معمار آن بود؛ اکنون چرا مردم استرالیا به ویژه بومیان این کشور باید از مرگ وی ناراحت باشند؟
وی افزود: کاری که او انجام داد سرقت فعالانه از سرزمین ما بود؛ وی حتی به جای پرداخت غرامت به سرقت از سرزمین و فرزندان ما ادامه داد.
سران بومیان کانادا به اشاره به آسیب‌های تاریخ استعمار انگلیس، گفتند: خانواده سلطنتی انگلیس که کانادای فعلی را مستعمره خود دارد، همان کشوریست که رویکرد غیرانسانی ادغام و نسل کشی بومیان در کانادا را طراحی و اجرایی کرد.
آن‌ها تاکید دارند که امپراتوری سابق انگلیس و تاریخ استعمار این کشور، بی احترامی عمیقی به مردم سراسر جهان بوده است و تاثیر سیاست‌های استعماری انگلیس مانند مدارس شبانه روزی کودکان بومی و بیمارستان‌های ویژه بومیان همچنان به خانواده‌های بومی در کانادا آسیب می‌رساند.
یکی از سران جامعه «ملل اول» کانادا خواستار عذرخواهی خانواده سلطنتی انگلیس از بومیان به دلیل آثار مخرب استعمار بر مردم «ملل اول» شد.
بومیان در نیوزیلند هم احساسات مشابهی را درباره مرگ «الیزابت دوم» ابراز کرده اند.
سیاهپوستان آمریکا نیز بر این باورند که سیاست استعماری انگلیس جایی برای ابراز تاسف از مرگ «الیزابت دوم» باقی نمی‌گذارد.
ستون نویس آفریقایی تبار «واشنگتن پست» نوشت: سیاه پوستان و رنگین پوستان سراسر جهان که تحت ظلم و ستم وحشتناک و محرومیت‌های اقتصادی تحت استعمار انگلیس قرار داشتند، اجازه دارند احساساتی منفی نسبت به الیزابت دوم داشته باشند.
احزاب سیاسی آفریقای جنوبی با انتشار بیانیه ای مشترک اعلام کردند که برای «الیزابت دوم» سوگواری نمی کنند؛ زیرا مرگ او برایشان یادآور دوره بسیار غم انگیزی از تاریخ کشور و قاره آفریقاست.
آن‌ها تاکید کردند که او در دوره طولانی سلطنت خود حتی یک بار هم به ظلم خانواده اش علیه مردمان مستعمره در سراسر جهان اعتراف نکرده و خواستار بخشش نشد.
مرگ «الیزابت دوم» برای مردمان منطقه «کارائیب» به عنوان منطقه سیاسی و فرهنگی تحت استعمار انگلیس نیز بار دیگر میراث هولناک استعمار را زنده کرد.
مردم این منطقه بر این باورند که مرگ «الیزات دوم»، خاطرات استعماری گذشته و نقش سلطنت انگلیس در تجارت برده را زنده کرد.
هند، مستعمره بسیار آسیب دیده انگلیس نیز این روزها شاهد زنده شدن موج انتقادات درباره «الیزابت دوم» است.
در هند به عنوان بزرگ‌ترین مستعمره سابق انگلیس، واکنشی که انتظار می‌رفت از مرگ «الیزابت دوم» رخ دهد، اتفاق نیفتاد.
در واقع سفر 1997 «الیزابت دوم» به هند به مناسبت پنجاهمین سالگرد استقلال این کشور و بی توجهی اش به درخواست عذرخواهی به خاطر جنایت انگلیسی‌ها در «امریتسار» در سال 1991 به عنوان یکی از مرگبارترین حوادث دوران استعمار، شلیک نهایی به رابطه دو کشور بود.
- بیشتر بخوانید:
- نگاهی به ۷۰ سال نقض حقوق بشر توسط ملکه جنایت‌ها
- جوبیلی: تلاش انگلیس برای استتار تاریخ برده داری و جنایت جنگی
اگرچه «الیزابت دوم» چند سال پس از استقلال هند، به قدرت رسید، اما زخم‌های پاک نشدنی ناشی از استعمار انگلیس بر شبه قاره در دوران حکمرانی وی همچنان ادامه داشت.
بسیاری از هندی‌ها می گویند که پادشاهان انگلیس و «الیزابت دوم» عامل هرج و مرج تاریخی در این کشور هستند.
جالب تر از همه آن که در میان مردم انگلیس نیز واکنش‌های منفی قابل توجهی نسبت به «الیزابت دوم» مطرح می‌شود.
یک استاد دانشگاه انگلیس بر این باور است که رابطه سلطنت انگلیس با نظام‌های سرکوب، استخراج اجباری نیروی کار و به ویژه نیروی کار آفریقایی و بهره برداری از منابع طبیعی و سیستم‌های کنترل اجباری در این مکان‌ها عامل اصلی انتقادها از «الیزابت دوم» است.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
